ၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕မပီသေတာ့
အသံေဟာင္းက ေလတုိက္ၿပီး လြင့္
ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူး
လွမ္းဆုတ္ဖုိ႕ လက္တစ္ကမ္းအလုိ
ျပဳတ္က်သြားတဲ့ အတၱကုိလည္း
ႏွေျမာဖုိ႕ေကာင္းတယ္။
၀မ္းစာ ရွာစားရတာခ်င္းအတူတူ
ရန္ျဖစ္မေနၾကနဲ႕ လူအခ်င္းခ်င္း
ထမင္းတစ္လုပ္က အလုပ္႐ႈပ္တယ္
ဆုိတာ ျပည့္စုံပါတယ္
အနာဂတ္ဟာ ေႂကြသြားတဲ့ ၾကယ္
ဖ်ာမခင္းခင္ လန္႕သြားတဲ့ ပြဲဟာ
လူသားဆန္မႈ
တဒုိင္းဒုိင္း ပစ္ခ်လုိက္တဲ့ ပါးစပ္ေသနတ္ထဲ
လမ္းေဘးဓာတ္တုိင္ေတြ လဲ လဲ က်သြားတယ္
ဘယ္မွာလဲ
စြန္႕ပစ္ထားတဲ့ ရာသီမ်ဳိးမွာ
ျဖစ္ႏုိင္ရင္
ပရဟိတေတြ
ေစ်းတင္ၿပီး ေရာင္းသာပစ္လုိက္ခ်င္တယ္
ကမ္းနားသစ္ပင္ေတြဟာ ထူေထာင္မႈတစ္ခု
ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ခြင့္မရွိဘူး
အရိပ္ေနၿပီး အခက္ခ်ဳိးသလုိ
ငါတုိ႕ကုိယ္ ငါတုိ႕လည္း မ်ဳိၾကရမယ္။
ေရွာင္လႊဲမရတဲ့ ကမၻာပ်က္မုိး
ငါတုိ႕ဆီ
ဆုိက္ေရာက္လာတဲ့ အခါ
ငါ့ကုိ တဲအိမ္တစ္ခုသာေပးပါ
လူဆုိတာ ကုိယ့္အတၱနဲ႕ ကုိယ္
သူ႕အတၱနဲ႕ သူ
ေနထုိင္မႈကုိ ၿခံခတ္ထားဖုိ႕မလုိဘူး
သိပ္သည္းဆပဲ လုိပါတယ္။ ။
တည္ရ
(ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၉)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment